4 kids op tijd op school krijgen is al geen evidentie, maar als daar ééntje serieus ziek van is… is het nog moeilijker en vooral onvoorspelbaarder! Learning by doing…
Resultaat, bijna 1u te laat op de dagzaal. Per geluk was het niet zo erg want het was heel druk en veel vroeger hadden ze toch geen tijd gehad voor hem…
Naar de dagzaal komen kan je omschrijven als wachten… wachten en nog eens wachten… Eerst wachten tot ze bloed nemen, dan wachten op het resultaat, dan wachten op de dokter om hem klinisch goed te keuren. Is dat allemaal in orde, dan wordt de chemo besteld (zoniet krijgt hij eerst nog bloedplaatjes of een bloedtransfusie). Dan moet je wachten totdat de chemo gemaakt is en op de dagzaal is. Dan moet je wachten tot hij is doorgelopen, dan de volgende chemo, … Tot slot bijna 1u terug naar huis. Resultaat: Thuis om 18u30…
Behalve dat het te klein is, wordt er enorm veel moeite gedaan zodat de kinderen zich goed voelen. Veel speelgoed, een juf die er bijna altijd is, muziektherapie, …
Maar voor de mama die gewoon is om een snel en efficiënt leven te hebben, waar wachten tijdverlies is, is het wel een hele aanpassing!!! Jules heeft geen bedje en heeft veel slaap nodig, dus op mama haar schoot. Het was al nipt of ik had “gewacht” op een kinderstoeltje! Geen plaats voor een lap-top, tenzij tussen de gamer en de knutselwerkjes van de juf.. O jee, hoe ga ik dat overleven!!! En dat is dan weer een hele egoïstische uitspraak, want ik ben niet degene die chemo krijgt…