Het gaat goed met Jules :)… Hij voelt zich al een tijdje héél goed en zijn bloedbeeld is fantastisch! Hij mocht dus maandag aan zijn 5e blok beginnen! Prof. Labarque zei: “je gaat nu even een rustigere periode tegemoet” en ik vond het al easy in vergelijking met de eerste 3 maanden 😉
Dinsdagavond, na het eten, gingen de kindjes nog even buiten tikkertje spelen met papa… niks leuker dan dat! Alleen Louis zijn beentje is bij het spelen ergens achter blijven hangen of ik weet het niet heel goed. Sam hoorde een soort van knak, en Louis had véél pijn… Ik ben met hem naar het spoed gegaan met als conclusie: Dijbeen gebroken ://// !!!
Dit betekent normaalgezien 3-5 weken ziekenhuis omdat zijn beentje in tractie (gewichten aan zijn beentje) moet liggen. Voordat hij weer gewoon kan stappen en naar school gaan zijn we nog een paar maanden onderweg…
Ik vind het verschrikkelijke dat mijn klein Louistje nu ook pijn heeft en niet gewoon kan ravotten als andere kinderen!!! Ik ben zo trots op hem, niet normaal hoe flink hij al geweest is. Als ik erover nadenk hoeveel pijn hij moet gehad hebben en nog heeft… Ik moest de hele nacht zijn handje vasthouden <3
Op organisatorisch vlak is dit Mission Impossible… Ik ben gisteren 2u aan het puzzelen geweest aan een planning, om alles zo goed mogelijk voor iedereen te regelen. En het is miraculeus weer gelukt dankzij de onvoorwaardelijke hulp van grootouders, tantes, nonkels, … Thnks!
Maar… dit is geen 5 weken lang vol te houden.. zelfs zonder Jules zijn onvoorziene ziekenhuisopnames niet! We zijn dus op zoek gegaan naar een andere oplossing! Hij zou naar Leuven kunnen gaan op dezelfde kamer als Jules, maar Jules is de volgende weken het minst in Leuven van het hele jaar. Ik heb nu dus met de dokter van Louis afgesproken dat hij naar huis mag zo gauw de pijn onder controle is en het been terug begint samen te groeien, waarschijnlijk na een 10tal dagen. Uiteraard wel in een ziekenhuisbed, in tractie met een verpleegsterbezoek per dag. Dan zijn mijn jongens meestal samen en thuis… EN onderschat het entertainment gehalte van hun magnifieke zussen niet… juist wat Louis en ook Jules nodig hebben! Die meisjes verdienen een gouden medaille! De ooo zo stoere Lily was zo verdrietig dat hare speelmakker nu ook in het ziekenhuis was… Ook Emma was onder de indruk. En dat vlak voor hun eerste schooldag.
Het is hoe het is… we geraken er samen wel weer door… zoals altijd… never stop fighting!!!