Jules heeft dit weekend echt zijne klik gemaakt! Ik voel dat het beter met hem gaat en weet dat het steeds beter en beter met hem zal blijven gaan. Omdat zijn weerstand tamelijk goed is en die de volgende weken weer helemaal gaat kelderen besloten we om naar de Olmense Zoo te gaan. Hij deed zo zijn best om te stappen en alles mee te doen, zo goed het maar ging. Amai dat deed deugd… Hij werd wel al snel moe en moeilijk… en we zijn al na 2 uurtjes vertrokken. Maar het was een stap vooruit en dat is wat telt toch! Hij heeft dit weekend ook weer voor het eerst in weken samen met zijn broer met de autootjes gespeeld… dat heeft ons ook echt intens gelukkig gemaakt!
Jules leeft van dag tot dag en beseft totaal niet dat dit geluk weer snel kan keren. Maar durf ik het, mijne klik ook maken? Die gedachte heeft me echt overvallen… durf ik er echt voor te gaan en geen seconde te twijfelen aan zijn defenitieve genezing? Doe ik mezelf dan niet te veel pijn als het toch niet zo is?
Uiteindelijk heeft de volgende gedachte me overtuigd om die klik te maken en gewoon 0,0 rekening te houden herval: Als ik vandaag 100% zeker wist dat er binnen bijvoorbeeld 1 jaar opnieuw kanker in zijn bloed gevonden werd, hoe zou ik dan leven? Wat zou ik dan het komende jaar doen? Wel ik zou ervoor zorgen dat het volgende jaar fantastisch wordt, ik zou ervoor zorgen dat zowel Jules als de rest van mijn gezin zo gelukkig mogelijk zouden zijn! Ik zou ons zeker niet opsluiten en de hele tijd verdrietig zijn! Waarom zou ik dat dan doen als de kans véél groter is op definitieve genezing dan op herval?
Het voelt een beetje als verplicht zijn om uit een vliegtuig te springen met een kans van 85% dat de parachute zijn werk doet. Je kan springen met een panische angst dat je het niet gaat halen of je kan er voor gaan en er gewoon van genieten.. no matter what! Ik koos voor dat laatste!!!