Vandaag kregen we de woorden te horen waar we al sinds 8.4.16 van dromen: “Jules heeft de therapie successvol afgerond!”… Fantastisch, we did it 🙂
Terugkijkend op alles kan ik het cliché bevestigen: je staat helemaal anders in het leven. Het enige wat nog telt is gelukkig zijn en zoveel mogelijk genieten van het leven. En hoe je dat doet, is voor iedereen natuurlijk anders.
Een tweede vaststelling is dat je enorm snel vergeet! Het enige wat je echt bijblijft zijn de toppen, de dalen, het begin en het einde:
- Ik vergeet nooit het telefoontje met de melding dat we naar leuven moesten, de eerste dokter, de eerste verpleegster, de eerste kamer, de eerste ochtend, …
- Toen hij op het einde van zijn eerste cortisonenkuur tot in de namiddag moest wachten op de narcose (en daarvoor niets mocht eten). En gezien ik altijd mee nuchter was, herinner ik me ook de taart die ik toen helemaal uitgeput gegeten heb 😉
- Ik vergeet nooit zijn eerste stapjes, voor de tweede keer…
- Ik vergeet nooit de rit naar Leuven, toen ik dacht dat hij het misschien niet zou halen…
- Ik vergeet nooit hoe de hele afdeling een liedje voor Jules kwam zingen op zijn verjaardag…
- Ik vergeet nooit de positieve vibe die er op de afdeling hangt, desondanks alles…
- Ik vergeet nooit hoe veilig ik me in Leuven voelde…
- Ik vergeet nooit het einde van de intensieve fase (misschien belangrijker als het einde van de therapie) omdat ik wist dat hij vanaf dan alleen maar beter zou worden…
- Ik vergeet nooit zijn tweede eerste schooldag en hoe intens gelukkig hij toen was…
- Ik zal nooit vergeten hoe wonderbaarlijk zijn vooruitgang was nadat hij geen zware chemo meer moest nemen!
- En ik zal nooit vergeten hoe deze ervaring ervoor heeft gezorgd dat hij ongelofelijk dankbaar en gelukkig in het leven staat! Hoe klein hij ook is…
Maar al de rest… is nu al ver weg..