Amai… wat een emotionele ontlading (ook al was dat niet het plan… een verjaardag blijft toch iets speciaal)! Jules mocht naar huis op zijn verjaardag en we waren op tijd om Louis van school te gaan halen. Sam heeft het de laatste tijd heel druk op ’t werk, maar hiervoor heeft ook hij alles laten vallen en is gewoon vertrokken 🙂 Alle 6 samen, dat was weer lang geleden! En hoognodig…
Terug thuiskomen was wel niet zo evident en makkelijk als het leek te zijn. Van de laatste 9 weken was hij er 6 in het ziekenhuis. En thuiskomen was dus een hele aanpassing. Hij was gewoon geworden aan de gecontroleerde omgeving van het ziekenhuis. Een kleine overzichtelijke kamer, met altijd een volwassene aan zijn zijde, die niets anders te doen heeft dan hem op zijn wenken bedienen… dat is thuis wel anders!
Een te groot contrast eigenlijk. Moeilijk om te slapen, moeilijk om op z’n minst een klein beetje het ritme van de rest te volgen, moeilijk om niet altijd direct zijn zin te krijgen. We moeten blijven opvoeden en toch  heeft hij nu eenmaal recht op een aantal privileges, niet evident om de lijn altijd juist te leggen!
Het was eerlijk gezegd niet leuk voor niemand! Dus hebben we het over een andere boeg gegooid.  We zijn op zaterdag gewoon vertrokken (toen iedereen op de voetbal was ;)) en zijn een frietje gaan eten! Ongelofelijk hoe Jules daarvan genoot. Op stap met het gezin, niet in zijn kamer, niet thuis. Weg! En aangezien Jules super happy was, was de rest dat ook en hebben we eindelijk onze draai gevonden 🙂
Daarna hebben we zelf pop-corn gemaakt en een film gehuurd. Goud waard die momenten!
Never stop fighting, ook al is het even zoeken!