We hadden dus aan tijdje geleden al een 10 daagse Jessa Hasselt, achter de rug met Louis. En ik herinner me nog dat ik toen dacht: “Hoe moet ik dat hier overleven!!!”: Geen Boxspring, maar een enorm krakend zetelbed, geen regendouche maar een zitbad van de jaren stillekes, geen espresso machine maar poederkoffie, geen slaatje maar middag waar ge de groenten met een vergrootglas moet zoeken, … and so on. En Leuven is nog een stuk ouder dan Jessa (wel zeker zo gezellig ;))
Nu is het anders… we hebben hier zo een onbeschrijfelijk veilig gevoel dat de rest totaal onbelangrijk geworden is. De dokters, verpleegsters, juffen, kinesisten, … het hele team eigenlijk doet een sublieme job! Het ademt hier van “never stop fighting” en dat betekent héél véél!
Vanaf begin 2018 verhuizen ze hier trouwens naar een splinternieuw ziekenhuis “het huis van vrouw en kind”, hopelijk gaan we dat niet meer meemaken!!!